به گزارش پایگاه خبری بازتاب تبریز، قهرمانی همیشه به معنی بالا بردن جام نیست. گاهی، شکستن زنجیر است؛ گشودن دری بسته؛ و بازگرداندن نَفَسِ امید به خانه‌ای خاموش. این‌بار، شور قهرمانی تراکتور تنها در استادیوم نماند؛ از دل هیاهوی سکوها گذشت، به قلب زندان رسید و ۲۰۰ پدر، مادر، فرزند یا همسر را از پشت میله‌های بی‌مهری، به آغوش گرم خانواده‌شان بازگرداند.
وقتی شادی یک تیم، نوری شد در دل‌های تیره
قهرمانی تراکتور در لیگ برتر، فقط یک اتفاق ورزشی نبود؛ این پیروزی، پلی شد میان دل‌های امیدوار و سایه‌های ناامیدی. شاید خیلی‌ها ندانند، اما در پس هیاهوی تشویق‌ها و فریادهای خوشحالی، دست‌های مهربانی در حال گشودن درهایی بسته بودند؛ درهایی که برای ۲۰۰ نفر، یعنی ۲۰۰ خانواده، حکم زندان را داشت.زندانیانی که به جرم بدهی‌های مالی گرفتار شده بودند؛ مردانی و زنانی که نه خلافکار، بلکه اسیر مشکلات و روزگار شدند. اما به همّت و تلاش بی‌وقفه حاج صمد حسن‌زاده، رئیس اتاق بازرگانی ایران، همراه با رؤسا و اعضای اتاق‌های بازرگانی تبریز، ارومیه، اردبیل و زنجان، قهرمانی تراکتور بهانه‌ای شد برای رهایی این انسان‌ها از بند غم.تصور کنید آن لحظه‌ی ناب؛ وقتی هر یک از این ۲۰۰ نفر برای نخستین بار بعد از سال‌ها، نفس آزادی را به عمق می‌کشند، به چشمان پر اشک خانواده نگاه می‌کنند و می‌دانند که دوباره فرصت ساختن یک زندگی تازه به آن‌ها داده شده است. قهرمانی تراکتور، دیگر فقط به معنای برد در زمین فوتبال نبود؛ بلکه نویدبخش شادی، امید و زندگی بود.
در خیابان‌های تبریز، صدای هواداران هنوز در گوش‌ها طنین‌انداز است؛ اما این‌بار این صدا نه فقط برای گل و نتیجه، که برای شادی خانواده‌هایی است که بار دیگر به هم پیوسته‌اند. اینجا، قهرمانی معنایی فراتر از ورزش دارد؛ معنایی انسانی و زیبا.باشگاه تراکتور با قلبی مملو از قدردانی از این حرکت بزرگ انسانی، از هواداران خود خواسته است که در این مسیر خیرخواهانه شریک شوند. هر قدم کوچک آن‌ها می‌تواند گره‌ای از زندگی فردی باز کند و چراغ امیدی را در دل کسی روشن سازد.این داستان، حکایت اتحاد، همدلی و عشق به انسانیت است؛ جشنی که نه فقط در استادیوم‌ها، که در خانه‌ها، در قلب‌ها و در زندگی‌های شکسته و دوباره ساخته شده، رقم خورده است.
