اختصاصی پایگاه خبری بازتاب تبریز، شبیه‌خوانی در تبریز، تنها یک نمایش نیست روایت دل است از کربلا. هر بازیگر پیش از آنکه نقش بخواند، دل می‌سوزاند. مردی که نقش امام حسین را بازی می‌کند با صدای لرزان می‌گوید: آیا کسی هست مرا یاری کند؟ و پاسخ صدای ناله‌ی هزاران تماشاگر است. زنانی که در صف اول نشسته‌اند چادر بر سر کشیده بی‌صدا اشک می‌ریزند انگار دوباره در دشت نینوا ایستاده‌اند.
شبیه‌خوانی در تبریز با نغمه‌های محزون ،نوای سوزناک نوحه‌خوانان، دل‌ها را می‌لرزاند.
وقتی صحنه شهادت امام حسین اجرا می‌شود دیگر صدای هیچ‌کس نمی‌آید.
فقط بغض است و اشک. مردی که نقش شمر را بازی می‌کند پس از اجرا کنار صحنه می‌نشیند سر به دیوار می‌زند و با چشمانی اشک‌آلود زمزمه می‌کند: ما فقط نقش بازی کردیم، اما داغ حسین واقعی است…
شبیه‌خوانی عاشورا یک مراسم نیست دردی مشترک است.
شعله‌ای که نسل‌به‌نسل در دل مردم این دیار روشن مانده نه فقط برای یادآوری یک واقعه که برای زنده نگه داشتن حقیقت آزادگی و عشق به مظلوم.
* فاطمه علیدخت
