به گزارش پایگاه خبری بازتاب تبربز، ۵۵ سال صبوری، ۵۵ سال ایستادگی، و حالا تاج افتخار بر سر تیمی که تنها با عشق می‌جنگید. تراکتور، تیمی از دل مردم، قهرمان لیگ برتر ایران شد؛ با ۶۸ امتیاز و نمایشی فراموش‌نشدنی. این قهرمانی فقط یک جام نبود؛ فریادی بود که از سال‌ها درد، امید ساخت و از زمین سبز، بلندتر از هر آواز طنین انداخت.
پاک‌ترین قهرمانی تاریخ
در دورانی که حواشی فوتبال را احاطه کرده، تراکتور مسیری متفاوت را پیمود. تنها با یک پنالتی در طول فصل، عنوان «پاک‌ترین قهرمانی تاریخ لیگ» را به دست آورد؛ افتخاری نه فقط برای باشگاه، بلکه برای فوتبال ایران. تیمی که با شرافت جنگید، با شجاعت دوید و با بازی جوانمردانه به قله رسید.
آمارهایی که قصه می‌گویند
اما این قهرمانی فقط حاصل غیرت نبود، بلکه تلفیقی از عملکرد درخشان ستاره‌ها و برنامه‌ریزی حرفه‌ای بود. آمارها گواه این مسیر پرفروغ‌اند:امیرحسین حسین‌زاده، پدیده بی‌چون‌وچرای فصل، با ۱۴ گل عنوان بهترین گل‌زن و کفش طلا را از آن خود کرد.مهدی ترابی، معمار خط میانی، با ۹ پاس گل برترین گل‌ساز فصل لقب گرفت.علیرضا بیرانوند، همچون دیواری آهنین، دروازه تراکتور را حفظ کرد و به‌عنوان بهترین دروازه‌بان فصل معرفی شد.
شعار قهرمانان: «عیبی یوخ»در هر شکست، در هر لحظه سخت، صدایی از روی سکوها برخاست: عیبی یوخ!شعاری که فقط یک جمله نبود، بلکه فلسفه‌ای بود برای برخاستن، برای ادامه دادن، برای باور داشتن. این روحیه از هواداران به بازیکنان تزریق شد، از رختکن تا قلب میدان. تراکتور، تیمی بود که شکست را قدمی تا پیروزی می‌دانست.
هواداران؛ قلب تپنده قهرمانی
اگر بخواهیم یک قهرمان دیگر این فصل را نام ببریم، بی‌تردید باید گفت: هواداران تراکتور.در یک صحنه بی‌نظیر و فراموش‌نشدنی، بیش از ۱۲۰ هزار نفر برای تماشای بازی تیم محبوب‌شان به ورزشگاه آمدند؛ عددی که رکورد حضور تماشاگر نه‌تنها در ایران، بلکه در سراسر آسیا را جابه‌جا کرد.در ادامه فصل، ورزشگاه‌ها بارها با حضور ۷۰ و ۸۰ هزار نفری رنگ سرخ به خود گرفتند و تراکتور را به پرهوادارترین تیم ایران تبدیل کردند.
قهرمانی با طعم اشک و افتخار
صحنه‌هایی از اشک شوق بازیکنان، در آغوش کشیدن هواداران پشت حصار، پرچم‌های برافراشته تبریز و فریاد «عیبی یوخ» از دل کوچه‌ها، نشانه‌هایی از این حقیقت‌اند: این قهرمانی تنها یک عنوان نبود، بلکه تجلی عشق و ایمان یک ملت به تیمی از جنس مردم بود.
تراکتور؛ فراتر از فوتبال
قهرمانی تراکتور، تنها افتخاری ورزشی نبود. این تیم، سمبلی شد از همبستگی، غیرت و فرهنگ مردم آذربایجان. تیمی که بارها زمین خورد، اما ایستاد؛ که بارها ناامید شد، اما ساخت؛ که از خاکستر شکست، ققنوس افتخار شد.
